Kolejna tragedia. Śmierć i poważne obrażenia. Zmowa milczenia

Kolejny znajomy odszedł bezpowrotnie, choć był młody i powinien dalej żyć.

Krótka i zwięzła informacja ze strony aeroklubu warszawskiego:

29.06.2014 - katastrofa

Skok w formacji na zadanie RW-6. Po wykonaniu zadania, skoczkowie przystapili do rozejścia na wysokości ok. 1200 - 1300 m. Podczas otwierania spadochronów głównych, dwóch skoczków się zderzyło. Na skutek mocnego zderzenia skoczkowie odnieśli poważne obrażenia.

Obaj skoczkowie lądowali na otwartych spadochronach - jeden w okolicach wskaźnika wiatru "rękawa", z obrażeniami kończyn dolnych i miednicy, drugi ok. 200 m za pasem startowym, w zbożu. Wezwano pogotowie ratunkowe i śmigłowiec LPR. Pomimo reanimacji skoczek który wylądował w zbożu nie przeżył, drugi został przewieziony do szpitala.

Przyczyna -prawdopodobnie zbyt mała separacja po rozejściu, która podczas otwarcia czasz spadochronów głównych na kierunku zbieżnym, doprowadziła do zderzenia skoczków. 

Profilaktyka - wnioski ustali PKBWL 

doświadczenie i użyty sprzęt

skoczek - ŚK/INS

spadochron - Icarus Canopies 2 129/Fusion 150

zapasowy - Optimum 143/ R-Max 138

pokrowiec - Vector Micron/Wings

ilość skoków - 1146/1515

Niewysłowiony ból

Tragedia i ból dla rodziny, który tak trudno sobie choćby wyobrazić. Niepewność i cierpienie dla drugiej rodziny. Doświadczeni skoczkowie, moi znajomi, którzy padli ofiarą statystyki, losu plotącego warkocze zdarzeń. Już tyle twarzy przewija się z moich wspomnieniach, sympatycznych ludzi, którzy nigdy nie wrócą. Dopadła ich pułapka mechaniki losu. Splot bardzo wielu drobnych elementów, które razem domknęły się w katastrofie. 

Nie da się wyeliminować śmierci z życia tak jak nie da się żyć bez śmierci

Można jednak lawirować pomiędzy pułapkami, uczyć się wrażliwości, rozsądku, korzystać z intuicji. Korzystać z błędów, które popełnili inni aby samemu być może być bardziej bezpiecznym. Gdyby ludzie polubili myślenie o konsekwencjach, gdyby w psychice każdego z nas zagnieździła się myśl, że za każdym razem, cokolwiek robimy, ryzykujemy. A jeśli ryzykujemy, co samo w sobie nie jest przecież niczym złym, to powinniśmy kalkulować ryzyko zawczasu. Tragedie są zmaterializowaniem szeregu zdarzeń, które dopadają każdego z nas. Tylko szczęście, koncentracja, zdrowy rozsądek, ślepy fart, pomocna dłoń pomagają nam przerwać ten łańcuch zdarzeń - zanim nastąpi najgorsze. Najgorsze to lekcja ostateczna, z której nie dane nam już wyciągnąć wniosków.

Zmowa milczenia

Historia Polski jest pogmatwana. Zdrady, chybione powstania, ucisk, brak więzi z władzą, czy to narzuconą odgórnie, czy to wybraną demokratycznie. To wszystko powoduje, że ten, kto informuje postrzegany jest jako donosiciel.

Gdy emocje są silne, to ziemia jest chłonna i żyzna, świadomość otwarta i gotowa na nanoszenie poprawek. Emocje, tragedie, ból otwierają oczy, przebudowują naszą percepcję. To czas przemian, po którym znowu popadamy w marazm, w codzienną zajebistość, poczucie bezpieczeństwa i bycia zupełnie niezwiązanymi z warkoczem zdarzeń.

Zmowa milczenia to wcale nie szok. To problem, który jak inne detale dokłada się do kolejnych tragedii. Proces myślenia, proces analizy i wyciąganie wniosków są ważne a nie rady, wykresy i gotowe wnioski. Najważniejszym procesem bezpieczeństwa jest myślenie. Każdy ma do tego nie tylko prawo ale winien mieć taki obowiązek. Każdy jest odpowiedzialny za swoje życie i bezpieczeństwo. Nie ma prawdy absolutnej. Każdy ma swoją prawdę. Opieranie się o czyjąś prawdę niesie niepotrzebne ryzyko.

Nie wolno czekać na czyjeś wnioski. Warto je konfrontować ze swoimi, ale to proces wyciągania wniosków jest najbardziej istotny.

A każdy detal jest ważny. Nie ma nic nieistotnego, gdy dochodzi do katastrofy. Nawet rozmowy sprzed miesięcy, nawet szkolenie podstawowe, nawet żarty i zakłady, wszystko. 

Misterium życia, gdzie każdy jest jedynym władcą odpowiedzialnym za jedynego poddanego, w jednym królestwie, do którego nie ma powrotu po przypadkowej banicji.