Małe spadochrony - byt kształtuje świadomość

Nie jestem betonem, bo zmienia mi się podejście do kwestii, którą od lat traktowałem bardzo schematycznie.

W pędzie zmniejszania spadochronów dopatrywałem się słabości charakterów uczniów. Wydawało się, że ich ego jest motorem do zwiększania ryzyka.
Wydawało mi się też, że chęć zabłyśnięcia przed innymi zaburza ich zdrowy rozsądek i ich hamulce bezpieczeństwa.

Teraz zastanawiam się, czy aby nie byłem przez lata w błędzie.

A wszystko przez zdrową wymianę informacji.

Jeden z moich studentów, leniwie szkolonych w Andaluzji osiągnął próg licencji B i postanowił przewęszyć polskie, skoczne ośrodki. Nie będę pisał kto i gdzie, bo nie wydaje mi się, aby to co nastąpiło stanowiło jakieś szczególne odstępstwo od reguły.
Chłopisko, jak to Słowianin, jest potężne. Zdrowy byk, umięśniony, wysportowany no ale masa to masa. W Hiszpanii dostawał duży spadochron, bo nie było żadnych powodów aby tenże spadochron zmniejszać. Latał więc z powodzeniem na spadochronie rozmiaru 280, co też odnotowane jest w jego książce skoków.

W Polsce zaproponowano mu 190!

Rozumiem, że licencja B USPA jest równoważna z polską licencją na legalne samobójstwo czyli ŚK ale zastanowiło mnie, po co, lub też dlaczego został obdarowany aż takim wielkim prezentem zaufania?

Bo byt kształtuje świadomość

Ośrodki szkolenia dysponują skończoną liczbą zestawów spadochronowych. Tak się składa, że spadochrony szkolne są zazwyczaj najdroższe ale też dostarczają najwięcej profitów. Szkolenie podstawowe jest najbardziej opłacalnym etapem skoków spadochronowych (pomijam tandemy bo nie są szkoleniem).
Jeśli więc krótki i boleśnie pochmurny sezon trwa niewiele miesięcy to dostukanie gwarancji lotu samolotu staje się bardzo ważne.

Uwaga! Przeciętny skoczek nie zdaje sobie sprawy jakie ryzyko ponosi normalny organizator skoków. Biorąc samolot musi zagwarantować właścicielowi odpowiednią liczbę wylatanych godzin. Właściciela nie obchodzą problemy pogodowe, czy jakiekolwiek inne. Gwarancja to gwarancja. Wylatałeś to wylatałeś, nie wylatałeś to i tak płać.

Tak więc samolot musi latać. Chmurki, wiaterek i różne problemy schodzą na plan dalszy.
Jeśli ktoś ma już licencję B, czyli jest zwolniony z opieki instruktora to może przecież wziąć mniejszy spadochron, tak aby jak najwięcej sprzętów leciało w jednym wylocie. To logiczne. 
Logiczne jest też to, że skoczek zostanie przekonany, że już "spokojnie" może zmniejszyć rozmiar spadochronu. Że będzie lepiej leciał pod wiatr, że będzie mu fajniej i lżej na plecach. No po prostu git! I inni zobaczą jaki to profesjonalista.

Kolejny raz geniusz pokłonił się przed mamoną.

Ale problem jest głębszy, bo uczeń myśli, że to jest OK. Że buciki kupuje się na wyrost. Że to właśnie droga "dawania sobie rady" jest słuszną drogą.

Szanowni, młodzi skoczkowie. Chciałbym w tym momencie przeprosić niektórych z Was (tylko niektórych, bo wiem, że duża część to oderwane od rzeczywistości wraki samodyscypliny) za moje dawniejsze, zwerbalizowane przemyślenia. Część z Was faktycznie pada ofiarą zrządzenia losu, pewnego splotu okoliczności, który w dalszej koincydencji zdarzeń prowadzić może do problemów.

Apeluję jednocześnie do zachowań takich, jakie zaprezentował mój uczeń. Zawinął się na pięcie i opuścił tenże ośrodek szkolenia, słusznie węsząc problemy, które mogą go tam dopaść.

Asertywność, intuicja, samokrytyka, odpowiedzialność za siebie, zasada ograniczonego zaufania - to proste znaki drogowe, które mogą wskazać dłuższą drogę niż ślepy tor.