Zalecenia dotyczące skoków wingsuit
Pierwszy wingsuit
Trudno jednoznacznie określić, kogo nazwać dzisiaj ojcem wingsuit. Czy był to Franz Reichelt, francuski krawiec, który wykonał śmiertelny w skutkach skok z wieży Eiffela w 1912 roku? Raczej nie, choćby dlatego, że nie miał ze sobą spadochronu nazwałbym go już nieistniejącym pionierem jeszcze nieistniejącej dyscypliny. Natomiast Clements Joseph Sohn, który w latach trzydziestych ubiegłego stulecia brylował na lotniczych przedstawieniach przypominających te z filmu „Cyrk straceńców” już tak. Jego strój przypominał kombinezon wingsuit, nazywano go także „Batmanem”. Zginął podczas pokazów w kwietniu 1937 roku. Podobnie do niego zakończył kolejny pasjonat latania ze skrzydłami, który zaszedł w testowaniu konstrukcji latających dużo dalej, używając już sztywnych skrzydeł. Leo Valentin. Zginął 1956 testując, oczywiście podczas skoku, nowe skrzydła. W tym też czasie, ze względu na coraz większą liczbę wypadków śmiertelnych USPA zabroniło używania tych kombinezonów. Taka sytuacja trwała aż do 1987 roku, kiedy zarząd stowarzyszenia postanowił usunąć ten zapis z Podstawowych Wymogów bezpieczeństwa (BSR)
W latach dziewięćdziesiątych stanowiąc trwały impuls rozwoju, Patric de Gayardon w sposób spektakularny propagował idee latania w wingsuitach. I choć jemu również przyszło zginąć tragicznie, to po jego śmierci rozwój tej dyscypliny nie został zablokowany. Dziś można powiedzieć, że żyjemy w czasach dynamicznego rozkwitu latania wingsuit.
Tematy lekcji
Uwaga: Używany w tej części termin „Coach” dotyczy doświadczonego skoczka wingsuit. „Studentem” określany jest skoczek początkujący w tej dyscyplinie i wymaga doświadczenia minimum 200 skoków (zgodnie z BSR 2-1). Zalecane także jest, aby te 200 skoków było wykonane w ciągu 18 miesięcy poprzedzających kurs podstawowy wingsuit. Producenci kombinezonów tego typu oferują kursy instruktorskie dla użytkowników swoich produktów. Wszyscy skoczkowie, niezależnie od doświadczenia w innych dyscyplinach powinni odbyć szkolenie, które obejmuje niżej wymienione elementyRozważania na temat sprzętu
Wybór czaszy spadochronu
Do szkolenia podstawowego mocno rekomendowane są spadochrony nie-eliptyczne, o łagodnej i powtarzalnych otwarciach, oraz o obciążeniu WL nie przekraczającym 1.3, wyposażone w taśmę pilocika o długości minimum 1,82 m (6 ft) mierzonej od pilocika do zawleczki zamykającej pokrowiecStudenci powinni być obeznani z czaszami używanymi podczas szkolenia
Pilociki i systemy otwierania
Wingsuit generuje olbrzymie zawirowania ponad skoczkiem i z za nim, co może utrudniać doprowadzenie wystarczającej ilości powietrza do pilocika i nie wystarczać do niezaburzonego napełnienia go i wyciągnięcia paczki z pokrowcaPilociki mniejsze niż 24 cale są niezalecane, ze względu na mniejszą prędkość opadania skoczka wingsuit, która może powodować zmniejszenie siły działania pilocika.
Gdy latanie na wingsuit zacznie stawać się główną aktywnością studenta, taśma pilocika powinna być wydłużana wraz ze zwiększaniem rozmiaru wingsuita i wytwarzaniem coraz większych zawirowań
Pilociki wyrzucane spod pokrowca BOC to jedyny system otwierania, który powinien być używany w skokach wingsuit
Zaleca się, aby uchwyt pilocika spadochronu głównego był tak lekki jak to tylko możliwe
Kaski i automaty spadochronowe
Studenci podczas szkolenia powinni używać kaskówRekomenduje się używanie automatów we wszystkich skokach wingsuit
Wysokościomierze akustyczne
Podczas szkolenia wingsuit rekomenduje się używanie przynajmniej jednego wysokościomierza akustycznegoPierwszy sygnał na akustycznym wysokościomierzu powinien być ustawiony na 2000 m (6500 ft) do sygnalizowania otwarcia i otwarcia
Drugi sygnał powinien być ustawiony na 1700 m (5500 ft) - wysokość napełnienia
Trzeci sygnał powinien być ustawiony na 1400 m (4500 ft) - ostrzeżenie o małej wysokości
Oto fragment (ok 10%) rozdziału "Poznaj SIM" dotyczący zaleceń USPA odnoszących się do skoków wingsuit.
Przejdź do sklepu i kup podręcznik spadochronowy
Komentarze
Prześlij komentarz