Gdy zwykłe "wygnij się" nie działa - rady dla młodych skoczków

Prawidłowa sylwetka podczas szkolenia spadochronowego

Wielu uczniów ma problem z przyjęciem prawidłowej sylwetki. Gdy szkolenie podstawowe realizowane jest metodą AFF szanse na sukces są nieco większe. Nieco większe, bo uczeń ma szansę zobaczyć swoje wyczyny w powietrzu, skonfrontować swoje wyobrażenie o sylwetce z realiami.

To również może być zbyt mało, bo problem jest głębszy i czasem trzeba spędzić dużo czasu na ziemi, aby nauczyć się, które mięśnie angażowane są do prawidłowego wygięcia. Nieraz na przeszkodzie stoi stan zdrowia, mała elastyczność, słabe mięśnie. Jeśli tak, to można zrobić sobie parotygodniową przerwę i podreperować swój stan techniczny, wrócić do walki w bardziej wyrównanych szansach.

Lakoniczne "wygnij się" czasem nie jest zrozumiane. Jeśli parę skoków nie wyjdzie, dochodzi dodatkowy stres. Uczeń zaczyna myśleć, że się do tego nie nadaje. Działając w jeszcze większym stresie popełnia jeszcze więcej błędów. Dlatego w zdecydowanej większości sytuacji to trening naziemny jest kluczem do sukcesu w powietrzu.

Zwyczajową reakcją ucznia przekonanego, że przyjął prawidłową sylwetkę jest odchylenie głowy do tyłu i wygięcie kręgosłupa - patrz wypchnięcie klatki piersiowej. Tymczasem to ułożenie bioder jest decydujące, one bowiem znajdują się w środku bryły o pewnym oporze aerodynamicznym, jaką stanowi skoczek.

Które mięśnie angażujemy do prawidłowej sylwetki?

Zastanówmy się więc i sprawdźmy jakie mięśnie trzeba włączyć do pracy aby osiągnąć dobre efekty w powietrzu. Zakładam, że z położeniem głowy nie będzie problemów, choć rada w postaci oparcia tylnej części kasku o część kołnierzową pokrowca może przydać się bardzo:

• grupa mięśni, przywodzicieli łopatek - powoduje uwypuklenie klatki piersiowej i odprowadzenie barków do tyłu,
• mięśnie barkowe (tylne) spowodują, że łokcie znajdą się wyżej niż barki (patrząc do przodu na leżącego na ziemi skoczka). Oczywiście będą mogły podnieść łokcie, jeśli  mięśnie piersiowe będą wystarczająco rozciągnięte,
• mięśnie pośladkowe, które pociągają nogi do tyłu - są kluczowe w utrzymaniu prawidłowej sylwetki, aby poczuć ich pracę można przytrzymać się czegoś, pochylić tułów i jedną nogę odchylić do tyłu. Nie da się tego ćwiczenia oszukać pracą mięśni grzbietu.

Jak szeroko ułożyć nogi?

Nogi powinny być rozstawione szeroko. Nie za szeroko ale szeroko. Stara szkoła wmawiała i nadal wmawia, że nogi mają być wąsko aby można wypchnąć biodra. Tak, to prawda ale jeśli mamy wypchnięte biodra i wąsko nogi to możemy przesuwać biodra na boki i wystarczy jedna symulacja otwarcia w powietrzu aby wpaść w ostre obroty. Nogi szeroko, wtedy przy dobrym wygięciu biodra blokują się symetrycznym położeniu.

Sylwetka im bliżej środka masy, tym bardzie powinna być sztywna. Ramiona mogą być bardziej elastyczne, tak aby mózg uczył się lepiej co dzieje się z ciałem. Warto pamiętać, że mamy porozmieszczane również w stawach receptory, z których mózg korzysta przy analizie ruchu.

Czasem sama sylwetka nie wystarcza, lub jest za mało efektywna

Jeśli mamy idealną sylwetkę i pechowo trafiliśmy na idealne położenie na plecach wtedy samo wygięcie może nie wystarczać. Trzeba będzie wspomóc akcję powrotu do spadania na brzuchu. W tym celu wyginamy biodra jak do mostka, jedno ramię bierzemy wzdłuż ciała (możemy sprawdzić pilocik), drugie odprowadzamy do boku (jak X-man), odwracamy głowę i patrzymy w stronę schowanego ramienia. Gdy tylko niesymetryczna pozycja zainicjuje ruch i jesteśmy bokiem do strug powietrza, wtedy wracamy do pozycji neutralnej.

To ćwiczenie jest fajne na ziemi i tak samo działa w powietrzu. Powtarzamy do granic przyjemnego bólu wyobrażając sobie wspaniałe efekty w powietrzu.

Trening naziemny czyni mistrza, brak treningu czyni pierdołę