Jak powitać skoczka po jego pierwszym ratowaniu?

Byłeś świadkiem reakcji skoczków na czyjeś ratowanie? A może to Ciebie powitali śmiechem i kpinami? Może nie było Ci dane przeżyć tego ważnego momentu w karierze skoczka, w otoczeniu dojrzałych i profesjonalnych kolegów?

W swojej karierze spotkałem się kilka razy z przejawami bezmyślnego krytykowania skoczka, który wracał po swoim pierwszym ratowaniu. Często roztrzęsiony człowiek, który nie za bardzo pamięta, co mu się przytrafiło. Pełen wątpliwości, trochę szczęśliwy, że ma już to za sobą i trochę przerażony ewentualnymi konsekwencjami.

Czasem, jako skoczkowie mamy szczęście do naszego otoczenia. Witają nas ludzie, którzy gratulują dobrego działania, cieszą, że nas widzą w zdrowiu. Może coś będą gadać o wspólnym piwie, ale raczej mało w tym naciągania na kolejkę ile zapowiedź wspólnego świętowania. Tak powinno być, to zdrowe reakcje, zdrowej grupy. 


Czasem trafiamy jednak na stado ekspertów. Nie widzieli, nie byli ale wiedzą. Mogliśmy poczekać, mogliśmy zrobić coś inaczej, nie pamiętamy szczegółów a oni przecież na pewno by pamiętali. Zaczynają te przygłupy wbijać nas w poczucie winy i narastające wątpliwości, czy na pewno zrobiliśmy dobrze używając spadochron zapasowy. 

Każde ratowanie, po którym możemy wyciągać spokojnie wnioski to udane ratowanie. Każdy podczas awarii pozostaje sam ze swoimi decyzjami. Moment pierwszego przełamania się, pierwszej decyzji o odczepieniu głównej czaszy i otwarciu zapasu, to moment szczególny. Możecie sobie sami pogratulować. Właśnie sprawdziliście, że cały system bezpieczeństwa działa. Przeszliście na stronę, która jest rozświetlona słońcem własnych doświadczeń z mroków spekulacji i wiary.

Dlaczego więc mamy nieraz wokoło takich złych doradców? 

No cóż, zazwyczaj to ludzie o niskim poczuciu własnej wartości. Czerpią satysfakcję z ze swojego występu przed przestraszonym człowiekiem. Dla nich liczą się tylko oni sami a reszta ma być widownią. Jeśli los pchnął was w ratowanie, to mimowolnie zastąpiliście ich na chwilę na scenie. A oni tego nie mogą wybaczyć, tylko oni mogą brylować. Trzeba więc umniejszyć wasz sukces i wepchnąć się ponownie na scenę przed skoczków widzów naigrywając się i umniejszając wasz sukces.

Tak powinniśmy witać bohaterów!

Co złego może to spowodować?

Słowa krytyki po ratowaniu mogą zaowocować złą decyzją przy następnej awarii. 
Nawet wysłuchane przez młodego skoczka drwiny nad kimś, kto miał ratowanie mogą doprowadzić do błędu i tragedii.

Jak pomóc?

Przede wszystkim nie być obojętnym. Nie musicie być ekspertami. Nie musicie być instruktorami. Pomyślcie, że to wy wracacie po takim ratowaniu. Przygotujcie więc powitanie takie, jakiego sami byście oczekiwali. Wyciągnijcie ofiarę z rąk samolubnych kleszczy i pogratulujcie. Ochrońcie przez pajacami, którzy widzą tylko siebie i dbają tylko o swój wizerunek i zaopiekujcie się przez chwilę bohaterem. Bo mimowolnie ten skoczek i dla was potwierdził, że system bezpieczeństwa działa. Swoim ratowaniem pokazał, że trening procedury awaryjnej ma sens i jest efektywny.

To w waszych rękach jest jakość, przyjemność, bezpieczeństwo i atmosfera na strefie zrzutu. Nie czekajcie do jakiejś olbrzymiej liczby skoków. Już teraz zadbajcie o siebie nawzajem. Odcinajcie zakompleksione kleszcze, bo to leszcze